Door de poorten van het oude stadion van SC Cambuur waait de geur van herinneringen. De tribunes dragen de echo’s van supporters, juichen nog na van jaren vol strijd, kameraadschap en passie. Op 23 april 2025 staat daar één man centraal: Mike Rozendaal. Organisator van een bijzondere reüniewedstrijd, een initiatief vanuit het hart. Twee teams, samengesteld uit 28 Leeuwarder voetballers van weleer. Eén helft in het iconische shirt van SC Cambuur, de ander in het roemrijke rood-wit van VV Leeuwarden. Een symbolische ontmoeting, want Rozendaal belichaamt de verbondenheid tussen beide clubs als geen ander.

“We gingen overal heen als Cambuur, maar we waren gewoon Leeuwarden.”

Een jeugd in het teken van bal en club

Mike Rozendaal groeide op met voetbal. Op zijn vierde meldde hij zich aan bij VV Leeuwarden, een club met traditie, karakter en een rijke jeugdopleiding. Het duurde niet lang voor zijn talent opviel. Al snel speelde hij in de selectieteams. Sterk, gedreven, onverzettelijk. Op zijn vijftiende debuteerde hij in het eerste elftal van de club. Een jongen tussen de mannen, maar fysiek al indrukwekkend. Zijn toekomst leek uitgestippeld. In de jaren negentig en begin 2000 waren SC Cambuur en VV Leeuwarden nog op een bijzondere manier aan elkaar verbonden. Ze opereerden onder dezelfde vleugels; jeugdspelers van VV Leeuwarden werden vaak als ‘SC Cambuur’ de regio ingestuurd om tegen grote namen te spelen. Rozendaal kwam daardoor uit tegen clubs als Roda JC, NEC, Ajax en zelfs Wolverhampton Wanderers uit Engeland. “We gingen overal heen als Cambuur, maar we waren gewoon Leeuwarden.”

Gescout, maar nooit gegaan
Die optredens tegen profclubs bleven niet onopgemerkt. Scouting van SC Cambuur was vaak aanwezig bij de jeugdwedstrijden van VV Leeuwarden, en Rozendaal was één van de talenten die in beeld kwam. “Ze konden de teams beter omdraaien, zegt hij lachend, want VV Leeuwarden speelde in die tijd vaak beter dan Cambuur zelf.” In sommige jaren werden er veertien jongens tegelijk gescout. Maar Rozendaal ging niet. Op advies van zijn vader bleef hij waar hij zat. “Achteraf misschien wel eens jammer, maar dat was toen de keuze. En ik heb nergens spijt van.” Voor Rozendaal stond vriendschap altijd boven ambitie. Een hoger niveau lonkte, maar de kleedkamer, de vriendschappen, de zaterdagen vol voetbal en uitgaan – dat was voor hem van grotere waarde. “Hoger voetballen had voor mij minder waarde dan vriendschap,” zegt hij. Een uitspraak die hem typeert.

“Ik kon letterlijk de trappen niet meer op. Dat brak me.”

De spits die per ongeluk werd geboren
Oorspronkelijk was Rozendaal verdediger. Totdat hij als A-speler mocht invallen in het eerste elftal – als spits. De ploeg stond 2-0 achter, maar Rozendaal scoorde drie keer en draaide de wedstrijd eigenhandig om, uitslag 2-3 winnen. Sindsdien is hij niet meer van die positie afgeweken. “Het paste blijkbaar bij me. Vanaf toen ging ik door als spits en dat heeft me veel gebracht.” Rozendaal speelde geregeld in het eerste van VV Leeuwarden zondag tot dat Pfeiffer toesloeg. Een klap voor een jonge, energieke voetballer. “Ik kon letterlijk de trappen niet meer op. Dat brak me.” Rozendaal begon opnieuw, dit keer in het zaterdag team van VV Leeuwarden. In de zevende klasse. Maar de weg omhoog werd snel hervonden: twee keer op rij kampioen, en via de nacompetitie kwam het team zelfs in de vierde klasse terecht.

Vriendschap boven roem
Rozendaal kon vaker hogerop. Clubs meldden zich. Maar hij bleef zijn vrienden trouw. “We voetbalden op zaterdag, gingen daarna stappen. Dat leven, die vriendschap, dat was voor mij het echte voetbal.” In 2013/2014 stapte Rozendaal met een groep vrienden over naar LVV Friesland. De zaterdagtak werd daar onder anderen op zijn initiatief nieuw leven ingeblazen. VV Leeuwarden was intussen gefuseerd met Rood Geel en werd SC Leovardia. Rozendaal besloot daar niet heen te gaan – de reden? Kunstgras. “Dat is niks voor mij.” Bij LVV Friesland was het team meteen succesvol, maar een doorgeslagen hiërarchie binnen de club besliste anders: de zaterdagploeg mocht niet hoger spelen dan de zondag. Rozendaal zocht verder, en vond via een telefoontje van trainer Jan Faber een nieuwe bestemming: HSC Lions.

“Het gaat nog wel gebeuren, maar nu niet. Nu ben ik vooral vader.”

Doelpunten en promoties
Bij Lions viel alles op z’n plek. Promotie was het doel, Rozendaal scoorde 23 doelpunten in zijn eerste seizoen en leidde de ploeg naar de vierde klasse. Het was opnieuw een periode waarin zijn klasse zichtbaar werd. Inmiddels is hij all time topscorer bij VV Leeuwarden zaterdag, LVV Friesland zaterdag én HSC Lions. Bij Lions deelt hij die titel – met 71 doelpunten – met Johan Folkertsma, een hele beste vent en eveneens clubicoon. “We delen die plek, en dat vind ik eigenlijk heel mooi. Johan is een topgozer en een topspits. ”Rozendaal was drie seizoenen trainer bij HSC Lions en promoveerde ook als coach in 2022. Toch besloot hij het rustiger aan te doen. “Er werd veel van je verwacht, en het kostte veel tijd. Het is mooi geweest, voor nu.” Hij voetbalt momenteel zelf nog wel bij FVC in de 35+, genieten dus van het spel zonder dat het te veel tijd kost, maar wordt nog geregeld benaderd door clubs om trainer te worden. “Het gaat nog wel gebeuren, maar nu niet. Nu ben ik vooral vader.”

Een leegte die blijft
Temidden van al die mooie voetbalherinneringen draagt Rozendaal ook een groot gemis met zich mee. Tijdens zijn periode bij VV Leeuwarden verloor hij zijn beste vriend, Stefan Ouri Terpstra. Het verlies was immens. “Ik denk elke dag aan hem, binnen en buiten het voetbal. Op zulke dagen als deze – een wedstrijd, een reünie – dan voel je het extra. Daar had hij bij moeten zijn.”

Een erfenis van trouw, kracht en liefde voor het spel
Mike Rozendaal is nu 39 jaar. Hij heeft gevoetbald tegen de grootste clubs van Nederland, bijna 200 doelpunten gemaakt, en drie clubs achter zijn naam als topscorer staan. Maar bovenal is hij iemand die trouw bleef aan zijn omgeving, aan zijn vrienden, aan zijn gevoel. Hij is een kind van het echte voetbal. Van modderige zaterdagen, van derde helften die even belangrijk waren als de eerste, van camera-loze goals en verhalen die je alleen kent als je erbij was. Rozendaal is geen prof geworden – hij werd iets veel waardevollers: een cultheld van het Leeuwarder voetbal.