Ilse Hengst (28) had altijd al iets met een bal. “Op school werd er in de pauze altijd gevoetbald. Ik was eigenlijk altijd al met een bal bezig,” vertelt ze. Toch begon ze niet meteen met voetbal. “Omdat het toen nog niet zo bekend was voor meisjes, ben ik eerst een lange tijd gaan tennissen. Tot ik daar geen zin meer in had en uiteindelijk toch op voetbal mocht. Op mijn tiende ben ik begonnen, tussen de jongens, bij SC Berlikum.”

Bij die club speelt ze nog altijd met veel plezier. Haar positie wisselt van seizoen tot seizoen, maar het afgelopen jaar stond ze vooral op het middenveld. “Rechts of links, dat maakt niet zoveel uit. Als ik maar kan spelen,” zegt ze nuchter.

Afgelopen seizoen was er eentje om trots op te zijn. SC Berlikum promoveerde naar de tweede klasse. “We hebben het ontzettend goed gedaan. Voor mij is de doelstelling dit seizoen hetzelfde: zo hoog mogelijk eindigen en vooral plezier maken.”

Zelf heeft ze geen grote ambities meer in het voetbal. “Dat is nu wel voorbij, vind ik zelf. Ik wil vooral blijven voetballen en niet te vergeten de derde helft meemaken, want ook dat vind ik net zo belangrijk.”

“Dat was wel vaak zo, dat teamgenoten naar me toe kwamen met blessures. Nu valt dat reuze mee.”

Dat Hengst van bewegen houdt, blijkt ook buiten het voetbalveld. “Ik deed altijd al fitness in de sportschool. Maar sinds de zomerstop ben ik begonnen met crossfit, heb ik een racefiets gekocht en ben ik aan het hardlopen voor een Hyrox.”

Haar achtergrond als fysiotherapeut leverde haar teamgenoten jarenlang een extra steun in de rug op. Op de vraag of teamgenoten vaak om haar hulp vragen antwoord Hengst: “Dat was wel vaak zo, dat teamgenoten naar me toe kwamen met blessures. Nu valt dat reuze mee. We hebben nog een fysiotherapeut in het team die ook helpt als het nodig is. Gelukkig is het bijna nooit nodig.”

“Dat was iets wat ik mezelf afvroeg voor ik wegging. Alleen dan pas kom je erachter of je de sport ook echt gaat missen.”

Een half jaar in het buitenland voor werk liet haar voelen hoe belangrijk voetbal voor haar is. Op de vraag of Hengst het voetbal ook heeft gemist: “Dat was iets wat ik mezelf afvroeg voor ik wegging. Alleen dan pas kom je erachter of je de sport ook echt gaat missen. En nu kan ik wel zeggen dat ik het echt heb gemist.”

Een aantal jaren speelde Hengst met plezier bij Sint Annaparochie. Toch besloot ze terug te keren naar SC Berlikum. “Omdat we met Sint Annaparochie vaak ver weg moesten en ik niet altijd zeker was van een plekje in de basis, heb ik ervoor gekozen om weer terug te gaan naar SC Berlikum. Daar voetbal ik weer met vriendinnen en zijn de wedstrijden dichterbij. Gelukkig speel ik met de dames van Sint Annaparochie nog in een zaalteam, dus ik zie ze ook nog geregeld.”

Voor Ilse Hengst draait voetbal vandaag de dag niet meer om carrière of ambities op hoog niveau. Het gaat om plezier, samen sporten met vriendinnen en de onmisbare derde helft. Of zoals ze zelf zegt: “Voetbal geeft me plezier en vriendschap. En dat is precies waarom ik het nog steeds doe.”