De geur van koffie hing al in de kantine toen we bij FVC arriveerden. Gerrit Wijbenga schonk de kopjes in, rustig, alsof het ritueel al vaststond nog vóór wij er waren. Even later ging de telefoon: Brent was onderweg. Het paste bij de sfeer van die avond. Vertrouwd, gemoedelijk, alsof iedereen elkaar al jaren kende en wist hoe vanzelfsprekend dit samenzijn was. De goedlachse Brent gaat zitten na een stevige knuffel te hebben gegeven en de bekende “Hé makker”. Op de vraag waarom hij op voetbal ging, antwoordt hij zonder nadenken: “De familie Wijbenga ís voetbal. Mijn vader Cor Wijbenga speelde weer voor FVC, na een uitstapje naar SC Franeker. Ik nam ook iedere dag een bal overal mee naartoe. Omdat ik altijd met hem meeging naar wedstrijden, was het niet meer dan logisch dat ik ook lid werd bij FVC.”

“Als je op jonge leeftijd zulke kansen krijgt, moet je ze grijpen. Dat het uiteindelijk niet gelukt is om door te breken, is jammer, maar ik heb het geprobeerd.

Brent was pas vier toen hij zijn eerste stapjes zette met de bal. Officieel te jong om wedstrijden te spelen, maar oud genoeg om te voelen dat dit zijn wereld was. Brent begon bij de F3, tegenwoordig de JO7-3 en deed dat onder leiding van zijn vader Cor Wijbenga en Elle Freijssen. Vanaf de F3 ging het snel. Via de F1 belandde hij in alle jeugdselectieteams van FVC. Al vroeg werd hij opgemerkt: samen met Lucas Bijker en Robin Hollander werd hij gescout door SC Cambuur. Daar trainde hij op de voetbalschool van Marcel Frankena. Later volgde SC Heerenveen, waar trainers als Jan de Jonge en Jeffrey Talan hem kennis lieten maken met de intensiteit van het profvoetbal.

“Dat waren prachtige ervaringen,” blikt Brent terug. “Als je op jonge leeftijd zulke kansen krijgt, moet je ze grijpen. Dat het uiteindelijk niet gelukt is om door te breken, is jammer, maar ik heb het geprobeerd. En daar ben ik trots op.” Toch had het een prijs. De vele reizen en trainingen vroegen hun tol. “Voor mijn ouders en voor mijzelf werd het te zwaar. De keuze om terug te keren naar FVC was vanzelfsprekend. Het voelde als thuiskomen.”

“Onder Eddy Leemburg en Henk Smit was de sfeer fantastisch. Daar kreeg ik mijn plezier in voetbal terug.”

Ook Jeugdplan Nederland (JPN) werd een belangrijke fase. “Ik vond het geweldig om daarvoor uitgenodigd te worden. Je kwam er allemaal bekende jongens tegen. Bij JPN maakten ze van mij een middenvelder, ook daar heb ik vrienden voor het leven aan overgehouden.”

In 2012-2013 sloot Brent Wijbenga aan bij de selectie van FVC 1. “Dat was geweldig. Weer een Wijbenga in FVC 1, dat voelde speciaal.” Het team werd kampioen in de eerste klasse. Daarna speelde Brent weinig. Zijn belangrijkste rol was in het tweede, waar hij aanvoerder werd. “Onder Eddy Leemburg en Henk Smit was de sfeer fantastisch. Daar kreeg ik mijn plezier in voetbal terug.”

In 2014 koos Brent voor een gevoelige stap: van FVC naar rivaal L.A.C. Frisia 1883. “Ik wilde in een eerste elftal spelen. Johan Grootte werd trainer bij Frisia en vroeg me mee. Hij was niet alleen een goede trainer, maar ook een goed mens. Dat gaf de doorslag.” Voor de FVC-familie was het even slikken. Maar zijn vader gaf steun. “Ik vertelde het eerst aan hem. Hij zei: als jij er een goed gevoel bij hebt, moet je het gewoon doen. Wat anderen vinden, is niet belangrijk.” Bij Frisia bloeide hij op. Hoogtepunt was de promotie naar de eerste klasse zondag. “Dat was bijzonder, ook omdat we tegen FVC kwamen te spelen. Mijn vaders neef Sjoerd ‘Grapke’ was in eerste instantie niet blij met mijn overstap, maar later schreef hij een prachtig verslag: ‘Ik voetbalde als een echte Wijbenga…’ Dat was bijzonder.”

“Ik heb daar een prachtige tijd gehad. Heel veel vrienden gemaakt. Dat is goud waard.”

Daarna volgde VV Jubbega. Zes seizoenen speelde Brent er, met als hoogtepunt de promotie naar de eerste klasse zaterdag, voor het eerst sinds de jaren zestig. “Het was een vreemde promotie vanwege corona, maar het was wel een hoogtepunt.” Meer nog dan prestaties was het de sfeer die indruk maakte. “Ik heb daar een prachtige tijd gehad. Heel veel vrienden gemaakt. Dat is goud waard.”

De cirkel sloot zich toen Brent terugkeerde naar FVC. Niet alleen omdat de club weer goed draaide, maar vooral omdat zijn vader ernstig ziek was. Cor Wijbenga, clubman pur sang, “de Heintje Davids van FVC”, middenvelder met spelinzicht en generatiespeler werd het symbool van familie en voetbal ineen. “Het was onduidelijk hoe lang hij nog zou leven. “Ik wilde dichtbij hem zijn en bij de club waar alles voor ons begonnen was.” In maart 2024 organiseerde Brent samen met Gerrit Wijbenga en het bestuur van FVC een tribute-wedstrijd. Familie, vrienden, oud-teamgenoten van vader én zoon stonden samen langs de lijn. “Er kwam zelfs een bus vol mensen uit Jubbega,” herinnert Brent zich. “Het was een dag om nooit te vergeten.” Een maand later overleed Cor, 62 jaar oud.

Als Brent terugkijkt, denkt hij niet alleen aan eigen prestaties. Hij noemt vijf spelers die hem gevormd hebben: Jacko de Jong, Henrico Drost, Xander Houtkoop, Oebele Schokker en René Hoen. “Niet alleen goede voetballers, maar ook goede mensen. Dat laatste is minstens zo belangrijk.”

“Ik heb mijn vader beloofd langer door te voetballen dan hij. Hij speelde tot zijn 44e in het eerste. Dus ik heb nog wat jaartjes te gaan.”

Brent’s naam staat op VI.nl maar ook op Transfermarkt.nl dat zijn kleine bewijzen van een mooie weg. Maar Brent haalt zijn schouders op. “Of ik altijd de juiste keuzes heb gemaakt, doet er niet toe. Het belangrijkste is dat ik mooie herinneringen heb en veel vrienden heb overgehouden. Daar gaat het om.” En er is de belofte. “Ik heb mijn vader beloofd langer door te voetballen dan hij. Hij speelde tot zijn 44e in het eerste. Dus ik heb nog wat jaartjes te gaan.”

Nu staat Brent zelf op het veld, met langs de lijn twee jonge dochters. Zij zien hoe hun vader zich uitleeft, zoals hij ooit zijn eigen vader zag spelen. Of zij ooit gaan voetballen dat weten we nog niet. Misschien is dat wel de kern van dit verhaal: dat voetbal een rode draad is, maar nooit een verplichting. Dat herinneringen, plezier en verbondenheid belangrijker zijn dan het spel zelf. Het verhaal van Brent Wijbenga leest als een ketting van generaties. Van een vader die als “Heintje Davids” eeuwig terugkeerde bij FVC, tot een zoon die overal waar hij speelde de naam Wijbenga eer aandeed, en nu tot een vader die zijn dochters laat zien wat passie is.

Of zij ooit op voetbal gaan of niet, doet er ook niet toe. Maar één ding staat wel vast:

Een Wijbenga begint en eindigt bij FVC.