Dit artikel is geschreven door de redactie van slotoffensief.limbointernational.dev/

Storm Benjamin is op komst in Leeuwarden maar wanneer Mohite Tibben, 31 jaar jong, aan komt lopen. Keurig op tijd, met een glimlach die tegelijk bescheiden en vastberaden is. Voordat we hem de hand kunnen schudden, pakt hij nog even een vuilnisbak mee die aan het begin van de straat is blijven staan. “Ach, dat hoort er gewoon bij,” zegt hij luchtig. Het is typerend voor hem: behulpzaam, betrokken, iemand die het beste met zijn omgeving voorheeft, zowel binnen als buiten de lijnen.

Mohite Tibben is een clubman in hart en nieren. Dat zie je, dat voel je. Al bijna zijn hele leven draagt hij de kleuren van dezelfde vereniging: het zwart en geel van SC Leovardia, ontstaan uit de fusie tussen VV Leeuwarden en zijn jeugdliefde VV Rood Geel.

“Mijn broer had een team zonder keeper,” vertelt Tibben met een brede lach. “Ik was vier en mocht eigenlijk nog niet meedoen, maar hij dwong me zo’n beetje. En ik kwam al met handschoenen aan bij de club.” Dat beeld, een kleuter met keeperhandschoenen, past perfect bij het begin van zijn voetbalverhaal.

Tibben begint in de F6 van Rood Geel, groeit door via de eerste jeugdteams, en laat al vroeg zien dat hij een talentvolle en gedreven speler is. “Na de F6 ging ik naar de F1, daarna E1, en ik heb eigenlijk altijd in de eerste teams gezeten.” In maart 2011, hij is dan pas zestien jaar jong, maakt hij zijn debuut in het eerste elftal van Rood Geel. “VV Jubbega uit, 3-3. Ik kan de hele wedstrijd nog terugspelen,” zegt hij trots. Door een keepersprobleem kreeg hij onverwacht de kans en greep die met beide handen.

Tibben groeide op in een sportieve familie. Zijn broer Akara speelde eveneens bij Rood Geel, al hield die het niet altijd vol. “Zodra iets moest, vond hij het niet meer leuk,” vertelt Mohite met een lach. “Ik ken weinig die zó goed konden voetballen, maar er zó weinig zin in hadden.”

Tibben talent bleef niet onopgemerkt. Op jonge leeftijd wordt hij gescout door SC Heerenveen. “Niet door SC Cambuur helaas,” zegt hij zichtbaar teleurgesteld. “Dat is echt mijn clubbie. Ik ben zelfs naar het Abe Lenstra Stadion gegaan in mijn Cambuur-shirt. Mijn moeder vond dat allemaal prima, ze was actief bij de Kids Club Cambuur en vond dat je gewoon lief moest zijn tegen iedereen, die begreep de haat niet daarin.”

Met een glimlach vertelt hij over die periode: “Andries Noppert zat toen ook bij SC Heerenveen. Hij kwam aan met een pompeblêd in zijn haar, en ik in mijn Cambuur-shirt. Als je gevraagd wordt, ga je wel, maar het deed pijn dat Cambuur mij niet wilde.” Hij was elf, klein van stuk en goed met zijn voeten. “Ik viel na een jaar af, maar eerlijk gezegd voelde dat ook als een last die van mijn schouders viel.”

Vanaf 2012 maakt Tibben deel uit van de selectie van het eerste elftal. Hij zit dan nog in de A1, maar mag proeven aan het grote werk. Dat seizoen maakt hij als keeper zelfs een doelpunt. “Tegen HSC Lions, in een oefenwedstrijd. We stonden 5 of 6-0 voor en wij kregen een penalty, ik vroeg geen toestemming, ik ging gewoon. En hij zat erin, bij Ruben Legebeke,” lacht hij.

Zijn eerste competitiegoal liet iets langer op zich wachten, volgens Tibben zelf “De beruchte wedstrijd” tegen WTOC in 2015. “Die wedstrijd werd gestaakt, we moesten later terugkomen onder politiebegeleiding. Tarik Hashemi schoot er toen eentje in de kruising van dertig meter. Helaas verloren we. En nee, die goal was niet van mij,” zegt hij met een knipoog.

Tibben heeft zich in de loop der jaren omhoog gewerkt en begon in de vierde klasse, speelde daar vijf seizoenen, daarna vijf in de derde, en nu speelt hij al voor het vierde seizoen in de tweede klasse.
Over een promotie naar de eerste klasse is hij realistisch. “Ik denk niet dat dat nog gaat gebeuren. Die kans hadden we wel in 2022 en 2023. Toen stonden we bovenaan, maar verloren we van Leeuwarder Zwaluwen. Dat was echt een grote deceptie.” Toch kijkt hij met warmte terug. “Op en top amateurvoetbal, het mooiste wat er is. Onbewust ben je wel bezig met wat als, wat straks. Ik speelde toen met veel vrienden, waaronder mijn vriend en zwager Patrick Klijn. Als je er nu op terugkijkt: bijna eerste klasse, echt bizar.”

Wie Mohite kent, weet dat hij meer doet dan alleen keepen. Hij was jeugdtrainer, hoofd jeugdopleiding en jeugdvoorzitter bij SC Leovardia. “Ik vond dat ik wat moest doen toen we een keer negatief in het nieuws kwamen. Je kunt wel klagen, maar nog beter steek je dan de handen uit de mouwen.” Zijn betrokkenheid is groot. Niet alleen hij, maar ook zijn familie ademt de club. Zijn vader Alfred Tibben is voorzitter, zijn broer actief binnen de technische commissie, en zijn vriendin doet de wedstrijdboekjes. Zijn schoonvader Tjalling Westerhuis, vriend en zwager Patrick Klijn, en vrienden als Robbin Bantjes en Raphael IJntema helpen mee aan de commerciële kant. “Het geeft aan dat we echt aan het opbouwen zijn,” zegt Mohite trots. “Als wij straks stoppen, moet de jeugd klaar zijn om het over te nemen.”

Wanneer het gesprek komt op zijn moeder, verandert de toon. Mohite slikt even, zoekt naar woorden. “In 2014 is mijn moeder overleden. Dat blijft moeilijk. Ze was er altijd, bij bijna elke wedstrijd. Ze heeft misschien een handvol duels gemist.” Zijn stem breekt. “Het is zwaar dat ze er niet meer is. Vooral ook op de mooie momenten. Even een knuffel, een kus… dat mis je. Het blijft vers, ook al is het elf jaar geleden.”

Zijn vriendin is nu zijn grootste steun. “Ze vraagt me vaak: wat zou je nu doen als je moeder nog leefde? Dat helpt me.” Met een zachte glimlach: “We hebben een hondje. Mijn moeder hield niet van honden, maar ik zou op maandag tijdens mijn vrije dag met hem naar haar toe zijn gelopen.”

Hij wil doorgaan zolang het kan. “Ik zie het aan vrienden die nu in het tweede spelen. Je kunt maar één keer stoppen in je leven. Pas als mijn vrienden een vriendenteam beginnen, ga ik erover nadenken. En ik wil doorgaan totdat ik een kind heb die oud genoeg is om mij te zien keepen.”

De naam Tibben is onlosmakelijk verbonden met SC Leovardia. Vader, broer, schoonfamilie, allemaal dragen ze hun steentje bij. Tibben zijn schoonvader Tjalling is een echte Blauw Wit’er maar komt altijd kijken als SC Leovardia speelt. “Het zegt iets over de warmte van deze club,” zegt Mohite. “Het is een familieclub, echt hecht. Ik heb veel fases meegemaakt, maar ik speel hier met vrienden. Dat is goud waard.”

Hij denkt even na wanneer we vragen wat zijn mooiste moment was. “Penalty pakken thuis tegen FVC bij 0-0 stand en daarna 2-0 winnen,” zegt hij. Maar twee jaar geleden, uit tegen Zeerobben, dat was ook speciaal. Ik speelde goed en Patrick Klijn maakte de 1-1. Die week leefden we in een roes. We waren belangrijk, samen. Prachtig.” Een week later verloren ze de derby van Leeuwarder Zwaluwen. “Veel regen die dag. Bah!” lacht hij.

Zijn carrière telt vermoedelijk ruim 250 wedstrijden in het eerste elftal. Alleen in het seizoen 2019/2020 werd hij gepasseerd. “We hadden onenigheid, maar door corona werd de competitie stopgezet. Ik speelde de laatste wedstrijd nog wel, dat voelde goed.”

Gevraagd of hij ooit dacht te vertrekken: “Nee. Ik ben meerdere keren gevraagd door andere clubs, maar ik heb er nooit over nagedacht. Dit is mijn club. Hier hoor ik.” Een keeper die niet alleen ballen stopt, maar ook de boel bij elkaar houdt. Een zoon, broer, vriend, zwager en clubman, iemand die leeft voor het amateurvoetbal, voor zijn familie, en voor de liefde voor het spel.