Genieten, het sleutelwoord voor de week na het eerste kampioensfeest na DWP. Het beeldmateriaal staat bij menig Joure 1 speler op repeat. ‘’Ben je nou alweer die filmpjes aan het kijken?’’. Ja, inderdaad Frida. Net als de rest, kon ook Stijn er maar geen genoegen van krijgen. Want had ons gevraagd wat een kampioenschap zou betekenen, dan hadden wij niet in de buurt kunnen komen van het werkelijke gevoel dat dit uiteindelijk opgeroepen heeft. Toegegeven, het lijkt zoiets kleins. En wellicht allemaal wat overdreven. Immers, het is maar de 3e klasse, en het is maar voetbal. Maar desondanks, is er die trots. Desondanks, is er dat gelukzalige gevoel. Desondanks, blijft het: genieten.

Ondanks dit alles, moest er toch echt nog één wedstrijd gespeeld worden. En wat is er nou mooier dan direct na het behaalde kampioenschap tegen één van de concurrenten te mogen spelen? Juist, het was tijd voor Joure tegen aartsrivaal VVI. Op zoek naar de kers op de kampioenstaart. Op een volgepakt en zonovergoten Sportpark de Hoge Zomerdijk werd om 14:30 uur afgetrapt, met in de basis de man die na dit seizoen zal stoppen…

Keihard, slim, sterk, imponerend, en een imposante terugtrekkende haarlijn. Ik heb het natuurlijk over Yannick Veenma, de man met knieën gemaakt van artrose, een lijf dat stijf staat van de reuma en zich kenmerkt door pijntjes en kwaaltjes. Het lichaam werkt jammer genoeg niet meer mee. En dus stopt Yannick na ongeveer 10 seizoenen bij Joure 1, om een stapje terug te doen richting Joure 5 (hoewel de heren van het vijfde zullen betogen dat dit toch echt een stap omhoog is). Meer dan 10 seizoenen, dat verdient heel veel respect. En dus werd Yannick in minuut 20, onder groot applaus van alle aanwezigen, naar de kant gehaald. Een meer dan terecht afscheid, voor een uitstekende voetballer, een geweldige teamgenoot, maar bovenal, voor een goed persoon. Yannick, bedankt voor alles!

De ene boomer eruit, de andere boomer erin. Tjalling kwam het centrum versterken (of verzwakken, maar dat oordeel laat ik aan jullie over). Wij hadden het die 1e helft niet makkelijk met VVI. Het waren dan ook de oranjehemden die als eerst wisten te scoren. Uit een corner dat absoluut geen corner was, werd niet goed ingegrepen door de Jousterdefensie. Hierdoor kon VVI vrij makkelijk de bal binnenwerken. In het restant van de 1e helft waren wij simpelweg niet goed genoeg. Duels werden niet gewonnen, tweede ballen waren steevast voor VVI, en door simpel balverlies op het middenveld zag de Jousterverdediging bij vlagen een oranjemuur op zich afstormen. Kortom: dat moest beter in de 2e helft.

Hoe wij vervolgens reageren in die 2e helft, is fantastisch. De 0-1 achterstand werd vrij snel omgebogen naar een 2-1 voorsprong. Het was Jelmer die kort na de rust uit een corner kon binnenschieten. Jurre van Zeggelaar besloot 10 minuten later om ook maar eens aan te tonen tot wat hij in staat is. Van vrij grote afstand schiet Jurre op knappe wijze een bal strak in de rechterbenedenhoek, onhoudbaar voor de vijandelijke goalie. Met veel dreiging vanuit Rick, Jurre van Zeggelaar, Stijn en in het bijzonder Bent, moest het nu toch echt eens goedkomen.

Maar helaas, winnen van VVI is blijkbaar niet voor ons weggelegd. Een afgeslagen bal werd vanaf randje zestien meter keihard in de linkerbovenhoek geveegd. Het valt niet te ontkennen dat dit een mooie goal was. Maar wel met de kanttekening dat wij dit veel te makkelijk lieten gebeuren. Twee Jousters stonden elkaar in de weg, en geen één die volledig het lichaam er voorgooide. Een aandachtspunt voor volgend jaar: een mogelijk afstandsschot van de tegenstander betekent jezelf met lijf en lede vol voor de bal gooien. Alsof je leven ervan afhangt. Helaas ontbrak dit afgelopen zaterdag.

Uiteindelijk bleef het bij 2-2. En daarmee eindigt een enerverend seizoen. Afsluiten met winst op VVI was mooi geweest, maar hiermee konden wij toch ook leven. Het feest kon beginnen, en zou nog lang voortduren. Geen hersencel bleef onbeschadigd, geen lever die niet keihard aan het werk moest, geen lichaam ongeschonden uit de strijd. Tot in de late uurtjes werd doorgefeest. Het was simpelweg, genieten.

Voordat we naar het slotwoord gaan, willen wij allereerst VVI succes wensen in de nacompetitie. Want natuurlijk hopen wij ook volgend jaar wederom tegen VVI te mogen strijden. Want dat blijven toch echt de mooiste wedstrijden.

Traditiegetrouw willen wij jullie weer bedanken voor de steun. Ouders, broers, zussen, vrienden of op een andere manier verbonden met ons team, elke week weer stonden jullie voor ons klaar. Het helpt ons enorm, jullie aanwezigheid. Voor nu mogen jullie heel even genieten van de voetbalvakantie. Maar daarna worden jullie gewoon weer verwacht, week in, week uit. Want jullie hulp zal volgend jaar extra hard nodig zijn. Iets met de 2e klasse. Maar voor nu zeggen wij, namens Joure 1: bedankt voor alles!

Dat was hem alweer. De laatste van dit seizoen. Op naar een succesvol seizoen in de 2e klasse, maar voor nu eerst nog even blijven genieten. Volgend jaar degraderen? De komende jaren het ene na het andere succes mislopen? Of juist het ene na het andere succes aan elkander rijgen? Wat de toekomst ook gaat brengen, dit gaan wij nooit meer vergeten. Dit pakt niemand ons nog af. Iedereen mag het weten, iedereen mag het horen, net zo vaak tot iedereen het spuugzat is. Want, wij…zijn KAMPIOEN!